Στην μελαγχολία, απαντάμε Παγκράτι και Φοίβο.

Γιατί ο Φοίβος ξέρει με ποιον τρόπο η ζωή είναι ωραία; 
Και μάλιστα ισχυρίζεται, πως μόνο έτσι είναι.
Αυτός λέει, μένει στην Καλλιθέα κι αγαπάει μια Κική. Εγώ δηλαδή που μένω στο Παγκράτι κι αγαπάω εσένα, δεν έχω στον ήλιο μοίρα;

Σκεφτόμουν χτες, ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει έστω κι έναν λόγο, να μελαγχολεί στο Παγκράτι. 
Άλλος είχε μαλώσει με την μαμά του στο Άλσος, άλλη είδε για τελευταία φορα έναν μεγάλο έρωτα στην Βαρνάβα κι εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να συνδέω την Μεσολογγίου με εσένα. Εντάξει, ας μην μιλήσουμε καν για την Προσκόπων, που πάντα θα θυμίζει Αύγουστο στην Αθήνα, όπου τα πορτοκάλια της ποτέ δεν θα είναι ώριμα αρκετά, ώστε να τα κόψουμε και να τα φάμε, μπας και δροσιστούμε κι εμείς. 

Παρόλα αυτά, όλοι εκεί είμαστε. Συνέχεια εκεί είμαστε. Δεν ξέρω αν η ομορφιά του Άλσους κι η γοητεία της πλατείας προσκόπων, χαμογελάνε στον πόνο και τον διώχνουν, ή αν απλά εμείς χαμογελάμε όταν πονάμε, γιατί σιγουρευόμαστε, ότι ακόμα νιώθουμε. Το Παγκράτι πάντως, σίγουρα υπάρχει με κάποιον τρόπο κοντά στις πληγές μας- είτε σαν λεμόνι ανυπόφορο, είτε σαν γαλάζιο μαγικό πανί με μπλε πιτσιλιές, που αναιρεί κάθε πόνο.

Μάλλον κάποιος έφτιαξε στην γη το Παγκράτι και δεν κλείσαμε μάτι από εκείνη τη μέρα εμείς.
Άλλωστε, η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία, (απλά ποτέ μην αγγίξεις το σι).

(Από πίσω παίζει η «Καλλιθέα» του Φοίβου)